Είναι γνωστό ότι με τις απεριόριστες δυνατότητες αποθηκεύσεως δεδομένων, οι μελλοντικοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε νόσημα του ανθρώπου ταχύτερα και ασφαλέστερα. Οπότε ο ρόλος του ιατρού θα περιοριστεί στο χειρισμό όλων αυτών των πολύπλοκων μηχανημάτων με αποτέλεσμα ανάμεσα στη σχέση ιατρού-ασθενούς να παρεμβάλλεται «η μηχανή».
Φαίνεται ότι η τόσο ανθρώπινη εικόνα του γιατρού που κάθεται στο προσκεφάλι του ασθενούς μάλλον θα εκλείψει στο προσεχές μέλλον.
Όμως, όσο αναμφίβολη είναι η προσφορά των νέων εφευρέσεων στην αντιμετώπιση των διαφόρων νοσημάτων, άλλο τόσο είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν και στην ψυχική και ψυχολογική υποστήριξη του ασθενούς. Γιατί οι γιατροί δεν πρέπει να ενδιαφέρονται μόνο για το πάσχον όργανο, το έντερο, το ήπαρ, ή το πάγκρεας, αλλά για τον ασθενή ως ολότητα.
Το να κάθεται ο γιατρός στο κρεβάτι του ασθενούς είναι μία από τις συμπεριφορές που σχετίζονται με ανάπτυξη καλύτερης επικοινωνίας μεταξύ γιατρού και ασθενούς, καθώς και με βελτίωση του βαθμού ικανοποίησης και εμπιστοσύνης του ασθενούς προς τον γιατρό του. Είναι γεγονός όμως στη διάρκεια μιας πολυάσχολης ημέρας συνεχών συσκέψεων σχετικά με την κατάσταση των ασθενών αυτό είναι λίγο δύσκολο να επιτευχθεί. Προηγούμενες επιστημονικές μελέτες είχαν διαπιστώσει ότι ένας νοσοκομειακός γιατρός κάθεται στο προσκέφαλο του ασθενούς στη διάρκεια της επίσκεψης μία στις πέντε επισκέψεις.
Μια πρόσφατη αμερικανική μελέτη αξιολόγησε την επίδραση της τακτικής του να κάθεται ο γιατρός δίπλα στον ασθενή όσον αφορά στην ποιότητα των αλληλεπιδράσεων ιατρού-ασθενούς σε ένα τμήμα εσωτερικής παθολογίας. Στην έρευνα συμμετείχαν 51 γιατροί (μέση ηλικία 35 έτη, 51% άνδρες) και αναλύθηκαν 125 κλινικές συνεντεύξεις (125 ασθενείς, μέση ηλικία 53 έτη, 55% άνδρες). Το πειραματικό πρωτόκολλο περιελάμβανε δύο διαφορετικές εκδοχές. Στην πρώτη η καρέκλα τοποθετήθηκε κοντά στο κρεβάτι σε απόσταση 90 cm (πριν από την άφιξη του γιατρού), ενώ στη δεύτερη ήταν απλώς ορατή στη συνήθη θέση της.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όταν η καρέκλα ήταν τοποθετημένη κοντά στο κρεβάτι, ο γιατρός καθόταν σε έξι από τις δέκα περιπτώσεις ενώ όταν η καρέκλα ήταν λιγότερο εύκολα προσβάσιμη καθόταν σε μία στις δέκα περιπτώσεις (Odds Ratio 20.7, 95% Confidence Intervals 7,2-59,4 και P < 0.001). Η τοποθέτηση της καρέκλας (κοντά ή μακρυά από το κρεβάτι του ασθενούς) δενεπέδρασε σε στατιστικά σημαντικό βαθμό στη διάρκεια παραμονής του γιατρού στο δωμάτιο του ασθενούς. Τέλος, στην ομάδα στην οποία ο γιατρός καθόταν για να συνομιλήσει με τον ασθενή, η ικανοποίηση των αρρώστων ήταν σημαντικά μεγαλύτερη (P=0,02). Οι ασθενείς θεώρησαν ότι οι παρεχόμενες πληροφορίες ήταν καλύτερες (P=0,03) ενώ η εμπιστοσύνη τους στην προτεινόμενη φροντίδα ήταν επίσης μεγαλύτερη (P = 0,01).
Φαίνεται λοιπόν ότι ακόμη και ελάχιστες περιβαλλοντικές αλλαγές, όπως η προσεκτική τοποθέτηση μιας καρέκλας στο δωμάτιο του ασθενούς, μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά στις αντιλήψεις των ασθενών για την ποιότητα της παρεχόμενης φροντίδας.
Comments