top of page
xz.JPG

ΜΕΝΟΥ ΠΑΘΗΣΕΩΝ

ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ CROHN

Τι είναι η νόσος του Crohn?
      Πρόκειται για νόσημα το οποίο προκαλεί φλεγμονή ολόκληρου του πεπτικού σωλήνα από το στόμα έως τον πρωκτό. Η φλεγμονή αυτή είναι τμηματική, προσβάλλει δηλαδή κατά τμήματα τον πεπτικό σωλήνα του ανθρώπου σε άλλοτε άλλη έκταση και ένταση.
​
Ποια είναι τα αίτια?
    Η ακριβής αιτιολογία είναι άγνωστη. Εν τούτοις γενετικοί (κληρονομικοί) παράγοντες, παράγοντες του περιβάλλοντος (πχ κάπνισμα, λήψη αντιρρευματικών φαρμάκων, ενδεχομένως το stress και  ιογενείς λοιμώξεις, συμβάλλουν στην παθογένεση της οξείας προσβολής και την πρόκληση των υποτροπών της νόσου. O κληρονομικός παράγων φαίνεται ότι συμμετέχει, αφού περίπου 10% των συγγενών πρώτου βαθμού μπορεί να εμφανίσουν τη νόσο. Η ακριβής εντόπιση των υπεύθυνων γονιδίων έχει σχεδόν επιτευχθεί.

Ποια είναι τα επιδημιολογικά χαρακτηριστικά?

​

   Η επίπτωση δηλαδή ο αριθμός ατόμων που θα εμφανίσουν τη νόσο σε διάστημα ενός έτους και η επικράτηση δηλαδή ο συνολικός αριθμός των ατόμων που νοσούν σε δεδομένη στιγμή  στις χώρες της Δύσης είναι 5/100000 και 50/100000 πληθυσμού αντιστοίχως. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν στοιχεία που να αφορούν στο σύνολο του πληθυσμού, δεδομένα όμως από την Ηπειρο και την Κρήτη δείχνουν μικρότερη και ίση αντίστοιχα επίπτωση και επικράτηση με τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης.

Ποια είναι τα συμπτώματα?
Τα συμπτώματα ποικίλλουν. Τα πλέον συνήθη είναι τα εξής:
  1. Διάρροια (μερικές φορές με συνύπαρξη αίματος)
  2. Κοιλιακός πόνος. Ο πόνος οφείλεται είτε στην φλεγμονή του εντέρου είτε στην στένωση του εντέρου είτε στη διάταση λόγω εγκλωβισμού ποσότητος αέρα.
  3. απώλεια βάρους λόγω κακής απορρόφησης των θρεπτικών ουσιών και λόγω μείωσης της ορέξεως.
  4. δημιουργία συριγγίων δηλαδή επικοινωνίας της μιας εντερικής έλικας με άλλη ή μεταξύ εντερικής έλικος και κοιλιακού τοιχώματος.
  5. βλάβες στην περιοχή του πρωκτού (περιπρωκτική νόσος)
  6. Εκδηλώσεις από το δέρμα, οφθαλμούς, ήπαρ, αρθρώσεις κλπ.
Υπάρχουν επιπλοκές?
Ναι. Οι κυριότερες επιπλοκές αφορούν στην εμφάνιση  αποστημάτων, εντερικής απόφραξης, συριγγίων, περιπρωκτικών βλαβών, καρκινώματος του λεπτού ή παχέος εντέρου, ραγδαίας αιμορραγίας, κακής απορρόφησης των θρεπτικών ουσιών και αναστολή σωματικής ανάπτυξης στα παιδιά. 
Ποια είναι η θεραπεία?
Η θεραπεία διακρίνεται σε συντηρητική (φαρμακευτική), χειρουργική, διαιτητική και ψυχιατρική (ψυχολογική υποστήριξη)
α) Φαρμακευτική
Περιλαμβάνει 4 κατηγορίες φαρμάκων: αντιφλεγμονώδη, ανοσοκατασταλτικά, αντιβιοτικά και φάρμακα της συμπτωματικής αντιμετώπισης.
Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι:
  1. Κορτιζόνη (Ρresolon, Medrol)
  2. Ανοσοκατασταλτικά – ανοσοτροποποιητικά (Αζαθειοπρίνη)
  3. Μεσαλαζίνη (Asacol, Salofalk, Mezavant)
  4. Αντιβιοτικά (Flagyl, Ciproxin, Betiral) για τον έλεγχο των λοιμώξεων
  5. Βιολογικοί Παράγοντες (Remicade-Infliximab, Adalimumab-Humira, Certolizumab pegol)
  6. Ειδικές εντερικές δίαιτες
β) Χειρουργική 
Αφορά ασθενείς στους οποίους η συντηρητική αγωγή απέτυχε ή ασθενείς με σοβαρές επιπλοκές και σημεία οξείας κοιλίας (εντερική διάτρηση ή απόφραξη, τοξικό μεγάκολο, εμφάνιση καρκίνου κλπ). 
γ) Διαιτητική
Δεν υπάρχουν ειδικές διαιτητικές οδηγίες. Ορισμένες τροφές (όπως π χ σπόροι, αμαγείρευτα λαχανικά, φρούτα κλπ), οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν εντερική απόφραξη θα πρέπει να αποφεύγονται.  Διάφορα δισκία τα οποία ενδέχεται να μη προλάβουν να διαλυθούν στο έντερο, μπορεί να ενσφηνωθούν σε εστενωμένα του τμήματα.  Γενικώς οι άρρωστοι θα πρέπει να σιτίζονται με τροφές επαρκείς σε θρεπτικά στοιχεία χωρίς να απαγορεύονται τροφές φυτικής προέλευσης αρκεί να είναι καλά μαγειρεμένες. Η σύσταση για αποφυγή του γάλακτος φαίνεται λογική, τουλάχιστον στις εξάρσεις της νόσου. Στα μεσοδιαστήματα οι άρρωστοι χωρίς επιπλοκές θα πρέπει να σιτίζονται κανονικώς.
δ) Γενικές θεραπευτικές κατευθύνσεις
Τονίζεται ο ρόλος και η σημασία  της ιατρικής ομάδος που αντιμετωπίζει τον ασθενή δηλαδή του γαστρεντερολόγου, του χειρουργού, του διαιτολόγου και του ψυχιάτρου. Βασικός παράγων ορθής θεραπευτικής αντιμετώπισης είναι η οικοδόμηση  ειλικρινών και ανθρώπινων σχέσεων εμπιστοσύνης και κατανόησης μεταξύ θεράποντος ιατρού και ασθενούς.
Οι μείζονος σημασίας θεραπευτικές αποφάσεις θα πρέπει να εξηγούνται με απλότητα στον ασθενή και στους οικείους του και θα πρέπει να λαμβάνονται με την σύμφωνη γνώμη του ιδίου του ασθενούς.
Μέχρις ότου κατανοηθεί πλήρως η παθογένεια της νόσου, η θεραπεία θα εξακολουθήσει να παραμένει εν πολλοίς εμπειρική, στηριζόμενη ασφαλώς και στην ψυχική προσέγγιση του ασθενούς από τον θεράποντα ιατρό.  
Η ψυχική αυτή προσέγγιση η οποία αποτελεί ουσιώδες στοιχείο της συνολικής θεραπευτικής προσπάθειας επιτυγχάνεται όταν α) ο θεράπων είναι σχετικώς αισιόδοξος όσον αφορά στην πορεία του ασθενούς, την οποία εκλογικευμένη αισιοδοξία να μεταδίδει στον ασθενή και το περιβάλλον του, β) υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη του ασθενούς προς τον θεράποντα και τις θεραπευτικές του αποφάσεις. Το τελευταίο αυτό επιτυγχάνεται όταν ο ασθενής είναι βέβαιος ότι ο ιατρός του είναι διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή του 24ώρου, έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπισθεί εγκαίρως οποιαδήποτε τυχόν επιπλοκή ή απορύθμιση της καταστάσεως του. Αυτά όλα προϋποθέτουν ασφαλώς την παρουσία ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που να κοσμούν την προσωπικότητα του θεράποντος, όπως πχ η ικανότητά του να βλέπει σφαιρικά τον ασθενή, να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στους χειρισμούς του και να συμπεριφέρεται με ευγένεια και κατανόηση τόσο στον ασθενή όσο και στο περιβάλλον του. Σημαντική ψυχολογική, αλλά και ουσιαστική βοήθεια παρέχουν οι εθνικοί σύλλογοι πασχόντων.
Ο θεράπων ιατρός θα πρέπει πάντα να ενθαρρύνει τους ασθενείς να καταστούν μέλη του αντίστοιχου εθνικού συλλόγου πασχόντων. Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας  ιδρύθηκαν και λειτουργούν αντίστοιχοι σύλλογοι. 
​
Μπορεί η νόσος να προληφθεί?
Η απάντηση είναι όχι. Εν τούτοις ορισμένοι περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως το κάπνισμα, η λήψη αντιρρευματικών και αντισυλληπτικών φαρμάκων, η αποφυγή του stress μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση της συχνότητος των υποτροπών της νόσου.
bottom of page